Hoe het gaat?

Ik las nog eventjes de reacties na die ik naar aanleiding van het vorige blogje kreeg. Daar stond ook een vraag van Franca in: En hoe gaat het nu?

Nou Franca, wonder boven wonder beter! Ik ben de pijnstillers aan het afbouwen en dat lijkt toch ook goed te gaan. Vanwege die tabletten mag ik niet achter het stuur, en alleen dat is voor mij al een reden om er snel af te zijn.

Eerst slikte ik zes tramadol per dag. Drie keer twee. En daarbij nog een amytriptiline. En ook nog acht paracetamol. Poeh, ik moet telkens aan mijn vader denken als ik met het tafeldekken mijn bord alvast versier met het "kippenvoer". Zo noemt mijn vader al die tabletjes die hij dagelijks slikt. Nu is mijn vader wel bijna tachtig en hij is nog volop middenin het leven, maar als ik het enigszins kan voorkomen ook zo'n verzameling rommel per dag te moeten slikken, dan doe ik dat ook.

Plaatje van www.

Zo slik ik homeopathische tabletten tegen te hoge cholesterol.  En daar doe ik het goed op. Zo goed dat de waardes mooi gezakt zijn en ik nu in het vervolg een keertje per jaar bloed moet laten prikken en alleen als het niet goed is moet terugkomen in de praktijk van onze huisarts.

Ahum ik dwaal weer eens af. Okee, ik heb dus verteld hoe ik over tabletten slikken denk. Tsja, dit was nu eenmaal nodig even, maar ik heb maar eens geprobeerd om in plaats van twee een tramadol per keer te slikken. En dat ging goed, ik merkte geen verschil.

Dus dacht ik gisteren, kom, ik sla de lading van tussen de middag eens over. Geen probleem, ik heb niet meer pijn dan met twee. Dus vandaag nog maar een keertje.

Oei, ik voel nu wel iets meer pijn. Vanochtend aardappeltjes geschild, pulled pork klaargemaakt in een loeizware gietijzeren pan, en ik heb nog maar eens een paar appels in de moes geslagen ;) Is ook wel een beetje veel bij elkaar, maar ach.. even rustig aan doen vanmiddag en dan gaat het vast weer goed.

Al met al ben ik er flink op vooruit gegaan. Ik heb steeds vaker het "Hee, ik voel geen pijn!" moment. Nu is het de kunst om niet te hard van stapel te lopen. Er ligt veel blad in de tuin, de hond laat spontaan zijn zomervacht los en ik wil eigenlijk wel weer in mijn groene autootje naar de winkel. Ik blijf het lastig vinden dat ik Jan hiermee op moet zadelen. Hij werkt al veertig uur in de week.

Maar mijn fysio therapeut is heel stellig."Als jij nu te hard van stapel loopt, dan is de winst binnen de kortste keren weer weg. Nou, daar wil ik graag naar luisteren. Ook vertelde hij dat dit herstel zo'n drie tot zes maanden gaat duren. Fijn...

So... dit was dus hoe het gaat. Ik pas me aan en doe klusjes die ik wel kan. Zoals Mirte's dozen en tassen met allemaal spullen uit haar kamer (Daar woont drie maanden een ander meisje) uitzoeken. Zodat het voor Mirte wat overzichtelijker is als alles weer in die zeven vierkante meter moet passen.

Ach, daar heb ik nog tot en met acht februari de tijd voor. Dus stukje bij stukje ga ik dat realiseren. En precies op deze manier pak ik ook de dingen in huis aan. Stukje bij stukje, het hoeft ook niet allemaal in een dag, toch?

P.s. Met Mirte gaat het goed in Azië. We hebben vorige week een skype ontmoeting gehad, leuk hoor. Het blijft toch een gek idee dat je met elkaar praat alsof ze aan de andere kant van de tafel zit. Ook appen we en Mirte heeft ons al echt mee laten genieten met leuke foto's. Maar daarover een ander keertje meer. Stukje bij stukje ;))